1.กระป๋องนมข้มหวาน ลอกสลากออกทำความสะอาดให้เรียบร้อย ก้นประป๋องเจาะรูเล็กๆ ให้เล็กที่สุด
2.กระดาษไข หรือ กระดาษลอกลาย
3.กระดาษโปสเตอร์สีดำ
4.สก็อตเทปใส หรือ กาวลาเท็กซ์ ก็ได้
5.กรรไกร
ให้เตรียมสมุดการบ้านวิชา สปช. ไว้จดบันทึกการทดลองส่งครูวันอังคาร
.
.
.
.
.
เดาว่า ในสมัยประถม หลายคนคงมีการบ้าน และการทดลองแบบนี้ในห้องเรียนวิชา สปช. ในส่วนที่ว่าด้วยวิทยาศาสตร์
วิชานี้เป็นวิชามหัศจรรย์ บรรจุเรื่องราวต่างๆทุกเรื่อง ตั้งแต่ร่างกายของเรา ไปจดโลกของเราสุดขอบจักรวาลกันทีเดียว ดูเหมือนเป็นวิชาสารานุกรมชุดขนาดมหึมา แต่เราก็ค่อยๆเรียนกันไป จนเกือบจะรู้เรื่องราวทั้งหมดในโลกนี้ ถึงจะไม่รู้ลึก แต่ก็เป็นฐานที่ดีของการเรียนในระดับสูงขึ้นไป
รวมถึงทำให้รู้ใจตัวเองด้วย ว่า ชอบแนวไหน ประวัติศาสตร์ วิทยาศาสตร์ การเมือง กฎหมาย เกษตร ฯลฯ
มันช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ
ตอนที่เรียนเรื่องของแสง การเดินทางของแสงเป็นเส้นตรงเสมอ ภาพก็คือแสง กล้องถ่ายภาพก็คืออุปกรณ์ที่บันทึกแสงเก็บไว้ ไม่ว่าแสงดังกล่าวจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร แต่แสง ณ ตอนที่หยุดไว้ ก็จะอยู่อย่างนั้นตลอดไป (ยกเว้นถูกปลวกกิน)
กล้องรูเข็มเป็นพัฒนาการขั้นแรกสุดของอุปกรณ์ในการจับภาพที่เป็นแสง ก่อนหน้าที่จะมีการบันทึกภาพด้วยฟิล์ม เดาว่า มนุษย์คงจะเห็นภาพที่เดินทางผ่านรูเล็กๆ แล้วมาตกกระทบบนฉากหลัง กลายเป็นภาพของสิ่งต่างๆในลักษณะหัวกลับ มันคงน่าตื่นเต้นมากในวินาทีนั้น แล้วก็คงยิ่งน่าตื่นเต้นเมื่อเราสามารถพกอุปกรณ์ดูภาพแบบนี้ไปได้ทุกๆที่ ไม่ต้องแบกบานประตูที่มีรอยแตกนั้นไปหาฉาก และก็คงตื่นเต้นสูงสุตอนที่ประดิษฐ์กระดาษมหัศจรรย์ที่เรียกว่าฟิล์มขึ้นมาใช้ได้
ดังนั้น เพื่อให้เด็กๆได้เรียนรู้กลไกง่ายๆของกล้อง เรียนรู้เรื่องของแสง ครูจึงให้ทำของสิ่งนี้มา
ตอนนั้น เราไม่ค่อยเข้าใจหน้าที่อันเยี่ยมยอดของบทเรียนนี้เท่าไหร่ แต่ก็พกกล้องที่ทำนี้ ไปส่องสิ่งโน้นสิ่งนี้ อยู่ตลอดเวลา อย่างน้อยก็พักใหญ่ๆ จนกระทั่งครูมีของอย่างอื่นมาให้ทำ พอเริ่มโตเริ่มได้ใช้กล้องของจริงกล้องที่สลับซับซ้อนเต็มไปด้วยเทคโนโลยี ศัพท์แสงแบบตากล้องมือโปรมากมาย จึงค่อยๆหวนนึกถึงความรู้ครั้งแรกที่ดูมันง่ายมาก ง่ายดาย
ง่ายจนปลง และก็ใช้กล้องอย่างธรรมดาที่สุด
ไม่ว่าจะเป็นกล้องโปร กล้องเทพ หรือ กล้องป๊อกแป๊ก
สุดท้ายมันก็มีหน้าที่เดียวกัน คือการไล่จับแสง 5555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น